Zofia Paleczna w naszej pamięci
- Szczegóły
- Kategoria: Wydarzenia
- Opublikowano: 13 marzec 2017
W niedzielę 5 marca 2017 r. przypadła 40 rocznica śmierci śp. Zofii Palecznej. Po Mszy świętej sprawowanej o radość życia wiecznego dla niej o godz.15.30 Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży z pomocą Pani Sołtys przygotowało program przybliżający jej postać młodemu pokoleniu, korzystając ze wspomnień naszych babć i dziadków.
Pani Zofia to osoba, która całe życie poświęciła mieszkańcom naszej Parafii. Kobieta, która wychowywała kolejne pokolenia naszej lokalnej społeczności,.
Urodziła się 12 lutego 1905 roku w Żywcu. Tam też ukończyła Seminarium Nauczycielskie. Jako młoda nauczycielka przybyła do Słotwiny, mając zaledwie 18 lat, wraz ze swoją siostrą Heleną. W 1936 roku objęła stanowisko kierownika placówki po Bronisławie Studenckim. Po wysiedleniu Słotwinian 8 grudnia 1940 roku i zajęciu budynku szkoły dla dzieci niemieckich osadników Pani Zofia w marcu 1941 roku została przeniesiona do miejscowości Krzyżówki, a następnie Krzyżowa, gdzie pracowała do zakończenia wojny. Już w kwietniu 1945 roku powróciła do Słotwiny i pracowała jako nauczycielka, a oprócz tego w wolnych chwilach jako opiekunka i pielęgniarka.
„Warunki do nauki były trudne. Pani Paleczna, razem z drugim nauczycielem Panem Kusiem, utworzyli 7-klasową szkołę Powszechną. W tych czasach wymagało to wielu talentów: organizacyjnych, pedagogicznych i wiedzy merytorycznej, ponieważ dzieci, które wróciły z wojennej tułaczki, były w różnym wieku.
Nie było podręczników ani zeszytów. Pani Paleczna była człowiekiem mądrym, oczytanym, ale także lubiącym dyscyplinę. Może właśnie dlatego spod jej skrzydeł wyszli ludzie, którzy w dorosłym życiu dali sobie radę. Miarą jej nauczycielskich zdolności niech będą wychowankowie, którzy później ukończyli studia pedagogiczne, wojskowe, medycynę a jeden pracował w studiu filmów rysunkowych w Bielsku-Białej. Oczywiście, że musieli ukończyć szkołę średnią i studia, ale podstawy mieli solidne.
Pani Paleczna mieszkała w szkole a później w prywatnych domach mieszkańców Słotwiny”.
„Miała piękne kaligraficzne pismo. Przez jakiś czas prowadziła kronikę szkolną. Pięknie szydełkowała. W wolnych chwilach wyrabiała obrusy, firanki, kołnierzyki itp. dzieląc się swymi umiejętnościami z innymi”.
„Przede wszystkim była bardzo religijna. Codziennie uczestniczyła we Mszy Świętej w kościele w Godziszce. W naszej kaplicy prowadziła nabożeństwa majowe i różańcowe. Prywatnie odmawiała brewiarz”.
„Zofia Paleczna to osoba, z którą zetknął mnie los podejmując pracę w Szkole podstawowej w Słotwinie. Będąc młodym człowiekiem i młodym nauczycielem, z szacunkiem odnosiłem się do szanownej Pani Zofii, która swym autorytetem, wiedzą i przykładem, była wzorem do naśladowania, sądzę, że dla wszystkich nauczycieli ówczesnego Grona Pedagogicznego.
Cicha, spokojna, opanowana, nigdy prawie niepodnosząca głosu, używająca słów trafiających do serc koleżanek i kolegów oraz uczniów. Była wzorem do naśladowania dla wszystkich, bez względu na pochodzenie i wyznanie.
To Pani Zofia dawała przykład w trudnych chwilach dla wiary, że jest osobą niezwykle wierzącą, a także praktykującą i swoje religijne przekonania poprzez swoją postawę i odpowiedni przykład starała się zaszczepić młodemu pokoleniu, jakże w życiu cenne wartości.”
Nigdy nie założyła własnej rodziny. Ale to właśnie dzięki temu mogła bez reszty poświęcić się innym. Nawet będąc na emeryturze pomagała w nauce dzieciom i młodzieży. Na emeryturę odeszła po 40 latach pracy.
Była bardzo wymagająca i zdyscyplinowana. I tej dyscypliny wymagała od innych. Potrafiła pochwalić za dobre, ale także ukarać za złe zachowanie, uczyła pięknej mowy i kulturalnego zachowania. Spotykając się z innymi używała pozdrowienia „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”. Można rzec o niej, że wychowała kilka pokoleń mądrych, uczciwych, pracowitych i kochających swą Ojczyznę ludzi. Poświęciła się dla nich bez reszty, chociaż mogła wyjechać do wielkiego miasta i tam sobie ułożyć życie.
Przez wielu nazywana „Święta wychowawczynią”, bo miała ogromny wpływ na podopiecznych. Charyzmatyczna, uzdolniona, niezwykle skuteczna, w swych działaniach docierała do wszystkich, nawet tych zagubionych, niekiedy zniewolonych młodych ludzi.
„Wzór człowieczeństwa – dobra, mądra, uczciwa, sprawiedliwa, radosna, kochająca bliźniego, szczodra wobec niego, darzyła ludzi pomocą, radą, uśmiechem i modlitwą.
Wzór nauczyciela – kochała dzieci, darzyła je miłością, dobrocią, zawsze spokojna, opanowana, tłumaczyła wiedzę, ale przede wszystkim wiarę, podstawowe wartości życia, miłość do drugiej osoby. Uczyła wybaczać i wybaczała, zawsze skromna, pogodna i uśmiechnięta.
Wzór religijności – w jej życiu osobistym i nauczycielskim Bóg był najważniejszy, ufała Bożemu Miłosierdziu, w Bogu pokładała swoje radości i troski, Najświętszej Maryi zawierzyła Siebie, swoich bliskich i wychowanków, codzienną modlitwą obejmowała wszystkich, prowadziła Różaniec.
Mówiła o wezwaniu do uświęcenia całego naszego życia, każdej, nawet najdrobniejszej czynności, którą wykonujemy.
Najbardziej utkwiła mi w pamięci modlitwa którą kończyła m.in. takimi słowami: „ Wszystkie nasze ofiary mają wartość jedynie na mocy ofiary jaką złożył Syn Boży, stając się człowiekiem i umierając za nas na drzewie Krzyża”
Panią Paleczną pamiętają wszyscy trochę starsi mieszkańcy Słotwiny. Jej sylwetki w ciemnym płaszczyku i chustce na gładko uczesanej głowie nie sposób zapomnieć. Zawsze uśmiechnięta, skromna i taktowna. Wrośnięta w społeczność, w której spędziła kilkadziesiąt lat. Przemierzała tę drogę wiele razy. Nie była kimś wielkim, ale jej codzienna praca i oddanie, najpierw w zawodzie a później w szarej, dosyć ubogiej egzystencji, zasługują na upamiętnienie jej postaci.
Kontynuujmy więc jej dzieło, aby każde kolejne pokolenie nie skupiało się tylko na materialnym bycie, ale odważnie kroczyło przez świat i nie wstydziło się wyznawać Boga ani chrześcijańskich wartości.
„Pamięć o niej i o tamtych niełatwych czasach, powinniśmy przekazywać młodemu pokoleniu, bo to właśnie tacy ludzie jak Pani Paleczna tworzyli historię naszej Małej Ojczyzny, która nazywa się Słotwina”.
